یکی از فلسفه های مدیریتی که رقابت پذیری سازمان را در اقتصاد مبتنی بر مشتری افزایش می دهد، مهندسی مجدد فرایندها (BPR) است.
جنبش BPR با انتشار دو مقاله علمی در سال 1990 آغاز شد. در اولین مقاله، توماس دانپورت و جیمز آر، با ترکیب کردن IT و طراحی مجدد فرایند کسب و کار نشان دادند که می توان سازمانها را تغییر داده و فرایندهای کسب و کار را بهبود داد. آنها طراحی مجدد فرایندهای کسب و کار را اینگونه تعریف کردند:
" تجزیه تحلیل و طراحی جریان های کاری و فرایندها با و بین سازمان ها".
دانپورت و جیمز آر، متدولوژی 5 مرحله ای را برای طراحی دوباره فرایند به دست آوردند.
این متدولوژی با چشم انداز و اهداف فرایند آغاز می گردد. بجای منطقی کردن وظایف، گلوگاه ها حذف شده و فرایندهای قبلی دوباره طراحی می گردند. آنها پیشنهاد دادند که طراحی مجدد فرایند می باید در تمام فرایندها رخ دهد تا چشم انداز و اهداف مورد نظر حاصل شوند.
مرحله دوم شناسایی فرایندهایی است که باید بازطراحی شوند. مانند تجزیه و تحلیل DMAIC در TQM . بجای طراحی دوباره تمامی فرایندها، فرایندهای کلیدی که بیشترین تاثیر را بر عملکرد سازمان دارند می بایست بازطراحی شوند.
مرحله بعد، درک و اندازه گیری فرایندهای موجود می باشد.
در مرحله چهارم شناسایی اینکه چگونه IT می تواند در طراحی دوباره فرایند موثر باشد بررسی می گردد
و آخرین مرحله هم اجرای الگوی اولیه از فرایند می باشد.
بنیان گذاران BPR در نوشته هایشان به تناوب بر هماهنگی ضعیف سازمانهای وظیفه ای و برتری سازمانهای فرایندی در هماهنگی و دستیابی به نتایج را بیان کرده اند. در سازمانهای فرایندگرا، واحدهای کاری نه در قالب دپارتمان بلکه در قالب تیم وجود دارند. ارتباطات و همکاری میان وظایف عملیاتی مختلف، بهبود یافته و معیارهای عملکردی متناسب با اهداف فرایند تنظیم می شوند.
مهدی رفیعی
