اگر وظایف دولت ها را در ایجاد توسعه و رفاه برای شهروندان یک کشور خلاصه نماییم، ایجاد توسعه صنعتی مسیری است که با گام نهادن در آن موجبات افزایش تولید ناخالص یا GDP فراهم میگردد و در پی آن درآمد سرانه و رفاه با شتاب بالایی بهبود می یابد.
دو مدل مهم در توسعه صنعتی وجود دارد که مدل های توسعه ماشینی و مدل توسعه انسان محور هستند. در مدل نخست که مدل توسعه ماشین محور می باشد، خرید دانش فنی و ساخت ماشین آلات صنعتی در دستور کار قرار میگیرد و هدف از آن تولید و صادرات محصولات و کسب درآمد ارزی می باشد. وجود بازار رقابتی به توسعه ماشینی در این بخش کمک میکند ولی کافی است تا بازار غیر رقابتی و صرفا انحصاری در اختیار تعدادی قرار گیرد که این امر توسعه ماشین محور، را کند می کند. یکی دیگر از مشکلات این مدل توسعه نیاز به سرمایه گذاری و ایجاد زیر ساخت های خاص خود می باشد که رفع این نیاز در شرایط کنونی کشور بسیار دشوار است.
نوع دیگر توسعه صنعتی، توسعه انسان محور است که با توجه به وضعیت کنونی بسیار مورد توجه قرار گرفته است. در این حوزه ضروری است تا با تقویت بخش خدمات به ایجاد اشتغال پرداخت و در راستای آن به رفاه جامعه کمک نمود.
فروشگاه های اینترنتی، خدمات در حوزه توریست و گردشگری و حمل و نقل و حتی بازاریابی هایی در جهت رفع احتیاجات روزانه مثل سفارش های آنلاین غذا و اهمیت حضور در فضای رقابتیِ تبلیغات در فضای مجازی، گام هایی هستند که مباحث کلیدی تکنولوژی برپایه فناوری اطلاعات را از زمینه های سنتی چون پروژه های کارت سوخت و بخش بانکی جدا کرده و وسعت بخشیده اند. سرعت خدمت رسانی و هزینه های کم این خدمات، سبب گردیده است که کسب و کارهای سنتی قادر به رقابت با کسب و کار های جدید نباشند. بدیهی است که در 3 سال آینده سهم اصلی بازار کشور تحت کنترل این نوع توسعه صنعتی خواهد بود و صاحبان کسب و کارهای سنتی اگر تلاشی در جهت حضور در بازار رقابتی کسب و کارهای جدید نداشته باشند، محکوم به شکست می باشند.
