سازمانها ممکن است در دوران فعالیت خود تحت تاثیر عوامل و روندهای نامطلوب اقتصادی قرار گرفته و فعالیت آنها با مشکلات عدیده ای مواجه گردد به گونه ای که ادامه فعالیت آنها غیرممکن شود. در چنین شرایطی معمولا اولین راهکاری که مدیران سازمانهای سنتی به آن می اندیشند کاهش هزینه های سازمان از طریق تعدیل نیروی انسانی است. رویکرد غیر استراتژیکی که ارزش سرمایه های فکری و معنوی سازمان را نادیده گرفته و به دنبال حل مشکل اقتصادی سازمان در کوتاه مدت است. اما ازآنجاییکه اقتصاد امروزی مبتنی بر خلاقیت و ارائه خدمات با کیفیت و با ارزش است لذا سازمانها برای ایجاد انگیزش و افزایش بهره وری کارکنان، باید آنها را در فعالیت های کسب وکار شرکت دهند. حتی رقابت در بخش های سنتی و صنعتی نیز باعث شده است تا بنگاه ها از استراتژی های استفاده کنند تا بتوانند از منابع خود موثرتر و کارآمدتر استفاده نمایند.
دیدگاه مبتنی بر منابع یا ظرفیت‌ها یکی از رویکردهای مهم در کسب برتری رقابتی و خروج سازمانها از بحران است. این دیدگاه در دهه 80 و 90 میلادی شکل گرفت. طبق این رویکرد، منابع و ظرفیت های داخلی از جمله کارکنان، نقش مهمی در کارایی سازمان ایفا می کنند. سازمان ها باید همواره تلاش نمایند تا برتری رقابتی را درون سیستم خود یافته و از ورود به سیستم رقابتی در این خصوص اجتناب نمایند. برای استفاده از فرصت های جدید بهینه ترین روش، این است که بجای تلاش برای جذب نیرو و مهارتهای جدید، روش های نوین بهره برداری از منابع و ظرفیت های داخلی را مورد استفاده قرار داد.
دیدگاه مبتنی بر منابع نگرشی است که منابع و ظرفیت ها را به عنوان مهمترین و اساسی ترین عامل برتری کسب و کارها معرفی می کند. ادراک صحیح از منابع برای یک مدیر بسیار با اهمیت و حیاتی می باشد. جهت حصول ادراک کافی لازم است تا از انواع منابع شناخت حاصل شود. منابع در دو گروه کلی "ملموس" و "غیر ملموس" تقسیم می شوند. منابع ملموس، کاملا فیزیکی هستند و برای مثال میتوان به زمین، ساختمان، ماشین آلات، تجهیزات و سرمایه اشاره نمود. منابع ملموس توسط هر کسب و کاری می تواند کسب گردند و سایر رقبا هم می توانند به چنین منابعی، دست یابند. سود حاصل از این منابع به شدت محدود است. منابع ناملموس شامل سایر منابعی هستند که در مجموعه منابع ملموس قرار نمی گیرند. برای مثال می توان به اعتبار برند، علامت تجاری و دارایی های فکری و منابع انسانی اشاره نمود. برند به عنوان یک اعتبار، بر خلاف منابع ملموس در طول زمان ساخته می شود و سایر شرکت ها و رقبا قادر به ایجاد آن در مدت زمان کوتاه نمی باشند و حتی خرید آن امکان پذیر نیست. منابع ناملموس درون شرکت ها می مانند و سرچشمه اصلی تقویت برتری رقابتی کسب و کار ها هستند.
پرورش مجموعه‌ی متنوعی از منابع و ظرفیت‌ها، چیزی است که کسب برتری رقابتی منوط به وجود آن است. اگر کسب و کارهای متنوع، دارای شرایط همسانی از نظر چینش منابع و ظرفیت ها باشند، در این صورت نمی توان استراتژی متفاوتی را در جدال های رقابتی پیاده سازی نمود زیرا رقبا با توجه به منابع و ظرفیت هایی که در اختیار دارند بلافاصله استراتژی را همانند سازی می کنند. در دنیای واقعی کسب و کارها با اینکه در شرایط محیطی یا بازار یکسانی هستند، با بکارگیری استراتژی های مختلف، در شرایط رقابتی باقی می مانند و این یکی از مهمترین عوامل پایداری کسب و کار است.
