امروزه رقابت اکثر کسب و کارها از حالت رقابت فردی و مستقل به رقابت در زنجیره تأمین تبدیل شده است و از آنجا که زنجیره تأمین شبکه ای از روابط تجاری است، موفقیت یک کسب و کار به موفقیت آن در یکپارچگی یا ادغام شبکه روابط تجاری خود دارد. بنابراین منبع رقابت پذیری به زنجیره تأمینی که شرکت در آن وارد شده بستگی داشته و رقابت واقعی از وضعیت شرکت در برابر شرکت به رقابت زنجیره تأمین در برابر زنجیره تأمین تبدیل شده است. سازمان های کنونی نیازمند هماهنگی دقیق برای تدارک مواد اولیه و تحویل به موقع به مشتری هستند تا بتوانند هزینه ها را کاهش دهند، دریافت و تحویل به موقع داشته باشند و در نهایت رضایت مشتری را کسب کنند. با توجه به موارد مطرح شده، مدیریت زنجیره تأمین می تواند به عنوان راهکاری مؤثر و مفید در این زمینه مطرح شود.
در این مقاله قصد داریم به بیان مفاهیم و تعاریف و ابعاد مختلف زنجیره تأمین بپردازیم.
امروزه با توجه به توسعه صنعتی در دنیا و افزایش انتظارات مشتریان، تنوع و پیچیدگی محصولات و خدماتی که توسط سازمانهای تولیدی و خدماتی ارائه می شود، افزایش یافته است. وجود قطعات فراوان در بعضی از این محصولات، نیاز به سازمان دهی تولید و ساخت قطعات مختلف را بیش از پیش نمایان ساخته است. اما سازمان دهی تولید، تأمین مواد اولیه، تأمین و مدیریت ماشین آلات و منابع انسانی، با مشکلات زیادی همراه است. مثلا در خصوص تهیه و تولید کلیه قطعات در داخل شرکت مشکلاتی چون نحوه سازمان دهی نیروی انسانی و نیز ایجاد منابع اضافی در زمان تغییرات بازار و تقاضا مطرح خواهد بود. بنابراین به مرور زمان، سازمان ها دریافته اند که برای سازمان دهی مناسب تأمین قطعات، بهتر است از منابع تولید خارج از سازمان استفاده نمود. لذا تفکر زنجیره تأمین شکل گرفت. چرا که سازمان های تولیدی دریافتند که نمی توانند به صورت مستقل و بدون در نظر گرفتن شرایط پیرامونی خود، تنها بر کارایی درونی و منافع کوتاه مدت تأکید کنند.
به طور کلی در خصوص زنجیره تأمین تعاریف مختلفی وجود دارد، در ادامه به ذکر مهمترین تعاریف موجود در این زمینه می پردازیم:
زنجیره تأمین تنها شامل جریانهای یک طرفه و روبه جلو نمی باشد. اکثرا جهت جریان زنجیره ها را از تأمین کنندگان به مصرف کننده نهایی در نظر می گیرند. گرچه در فرایندهای فیزیکی چنین فرضی می تواند کاملا صحیح باشد، اما در طراحی زنجیره نمی توان جریان روبه عقب محصولات مرجوعی، تخفیف ها و پرداختهای تشویقی، جریان اطلاعات و مانند آنها را نادیده گرفت. بنابراین در زنجیره تأمین بیشتر جریانها (شامل جریان محصول فیزیکی، اطلاعات، پول و دانش) دو طرفه می باشند.
پایان
مهدی رفیعی