معمولا واحدهای بخشی مانعی در موضوع یکپارچگی اطلاعات در کسب و کارها هستند. اما وضعیت وقتی بغرنج تر می شود که به زنجیره تأمین برسیم. خریداران و فروشندگان هیچ تمایلی در به اشتراک گذاشتن اطلاعات ندارند. همچنین سیستم های اطلاعاتی این دو نیز با هم همخوانی ندارند. ما معتقدیم که موانع فن آوری به سرعت در حال برطرف شدن می باشند و آنچه باقی ماند این است که چه اطلاعاتی باید به اشتراک گذاشته شود. هنگامی که سیستم های اطلاعاتی به روز شد و با زنجیره تأمین سازگار گشت، می توان از گزینه های مختلفی که برای بهره گیری از این قابلیت وجود دارد، استفاده نمود. سوالی که به ذهن بیشتر مدیران خطور می کند این است که در آینده چه سیستم هایی ظهور خواهند کرد؟ و چگونه می توان از آنها کسب درآمد کرد؟
Keith kennedy عضو مشاورین مدیریت CGR از نسل های بعدی سیستم ها با عنوان سیستم های پیش کنشی یاد می کند. این سیستم ها با استفاده از فن آوری های پیشرفته، اطلاعات مورد نیاز تصمیم گیری را جمع آوری می نماید.
سازندگان به طور سنتی بر کاهش هزینه ها در کف کارخانه تاکید دارند. اما باید دانست تنها بخش اندکی از هزینه ها متعلق به هزینه فیزیکی محصولات است. غالبا 15% از هزینه های تولید به هزینه نیروی کار، 50% به هزینه مواد مستقیم و 40 % به سربار تعلق دارد. بخش اعظمی از هزینه های سربار مربوط به جابجایی و انتقال اطلاعات است. هزینه های جلسات بی پایان و انتقال اطلاعات و ایجاد هماهنگی، از جمله هزینه های یکپارچه نبودن سیستم هستند که ارزش افزوده ای برای مشتریان نهایی ایجاد نمی کنند. با پیشرفتهای فن آوری اطلاعات، راه کارهای بهتری برای مدیریت اطلاعات در زنجیره و جلوگیری از این هزینه های زائد ابداع گردیده است.
به طور کلی یکپارچگی دارای سه جزء است :
- اطلاعات
- پیوندهای سازمانی
- هماهنگی
اطلاعات به داده ها و دانش اشاره دارد، به عنوان مثال، انتقال اطلاعات تقاضا از قسمت فروش به تولید . پیوندهای سازمانی شامل ارتباطات از طریق EDI، اینترنت و یا حتی جلسات حضوری می شود. اما هماهنگی به حقوق تصمیم، کار و منابع در زنجیره تأمین، اشاره دارد.
هنگامی که دو عنصر اول به خوبی توسعه داده شده باشند، هماهنگی، عامل اصلی موفقیت سیستم های اطلاعاتی است. این امر در سایه اجرای سیستم های پیش کنشی محقق می گردد. کارکرد سیستم های پیش کنشی دارای یه سه بعد اصلی زیر است:
- استقرار
- کامل بودن
- بلادرنگ بودن
استقرار بدین معنی است که تصمیم گیرنده بداند نقش وی در فرایند چیست و اینکه چگونه از اطلاعات استفاده نماید. کامل بودن یعنی تمام اطلاعات کامل بودن یعنی تمام اطلاعات لازم جهت تصمیم گیری، موجود و در دسترس باشد و بلادرنگ بودن نیز بدین مفهوم است که اطلاعات با چنان سرعتی در دسترس قرار گیرند که نیازمندی های مشتری برآورده گردد. به عبارت دیگر، تاخیر بین وقوع یک رخداد و با خبر شدن تصمیم گیرنده به صفر برسد.
راه ها و روشهای متعددی برای ایجاد یکپارچگی در زنجیره تأمین وجود دارد که ممکن است به فن آوری های جدید برای انتقال اطلاعات نیاز داشته و یا نداشته باشند. به عنوان مثال تیم هایی که در زنجیره با هدف توسعه محصول جدید تشکیل می شود، راه کاری برای یکپارچگی و به اشتراک گذاری سریع و موثر اطلاعات هستند.
تولید سلولی مثال دیگری است که موجب افزایش یکپارچگی اطلاعات می گردد. البته این یکپارچگی بر خلاف مشاوره، دارای بازخوردهایی فوری نظیر کیفیت، کاهش زمان سیکل تولید، عدم نیاز به پیش بینی و غیره می باشد.
QFD نیز یکی دیگر از ابزارهای یکپارچگی است. مولفه های اطلاعات QFD به طراحان زنجیره تأمین در طراحی محصول، ساخت و تولید کمک شایان توجهی می نماید.
یکی از اشتباهات رایج این است که یکپارچگی را در گرو فن آوریهای جدید می دانند. چنین نگرشی هزینه بر، زمان بر، و اغلب بی حاصل خواهد بود. این ماهیت کسب و کار است که نقش فن آوری را در ایجاد یکپارچگی معین می کند. گاهی ممکن است فن آوری های ساده تر بهتر عمل کنند، اما در هر صورت باید توجه داشت که پیشرفت های فن آوری عامل مهمی است که در دهه های اخیر به عنوان یک مزیت رقابتی مطرح می گردد.
منبع : جیمز ب .آیرس
مهدی رفیعی
